Welkom bij de nieuwsbrief van team-Zuidas, onze financieel-economische redactie.
Een van de meer smeuïge zaken die team-Zuidas volgt, is het proces tegen ‘fiscalist van de sterren’ Frank Butselaar, de voormalige belastingadviseur van onder anderen dj’s Tiësto en Afrojack en een heleboel fotomodellen. Butselaar zal een celstraf krijgen van maximaal drie jaar cel, zo bleek vorige week, nadat hij een deal sloot met het openbaar ministerie van de staat New York.
Het is behoorlijk onprettig toeven in een Amerikaanse cel. Zoals in de tv-serie Orange Is the New Black loopt de 66-jarige Gooische belastingfraudeur daadwerkelijk rond in een oranje overal, tussen drugsdealers en moordenaars. Hij zit er al ruim een jaar en in het ergste geval moet hij het nog twee jaar uithouden.
Veel mensen in de entertainmentsector, onder wie managers en fiscalisten, riepen al jaren dat wat Butselaar bedacht voor zijn cliënten om belasting te besparen, niet kon. In een recente podcast van het FD komt een collega van Butselaar aan het woord die vertelt hoe een fotomodel door Butselaars adviezen aan de grond raakte.
Er is in de jaren negentig in ieder geval één keer geklaagd over Butselaar bij de Nederlandse Orde van Belastingadviseurs (NOB), door fotomodel Lonneke Engel. De NOB nam de klacht volgens haar niet serieus.
Had Butselaar niet tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden, bijvoorbeeld door de NOB? Had de NOB niet eerder moeten ingrijpen als het voor insiders al lang duidelijk was dat Butselaar niet geschikt was voor dit werk? Als hij uit het vak was gezet, had hij dit nu niet hoeven doormaken. Heb jij hier een mening over? Ik ben daar benieuwd naar. Mail me op henk.willem.smits@ftm.nl.
Groot nieuws, klein leed
Een goede vriend vertelde mij ooit het verhaal van een collega-journalist die een nieuw boek uit had. Hij zou daar op een dinsdagmiddag over komen vertellen op Radio 1. Op het laatste moment werd hij afgebeld, er was iets tussengekomen. Ze zouden hem snel weer bellen voor een nieuwe afspraak.
De schrijver is nooit teruggebeld en geen medium zou verder aandacht besteden aan zijn noeste arbeid. Het was 11 september 2001.
Ik moest hier ruim twee weken geleden aan denken. Op zaterdag publiceerden we een verhaal over de op het oog simpele vraag: waarom worden onze boodschappen zo snel zoveel duurder? En waarom gebeurt dat zelfs wanneer de onderliggende kosten, zoals de prijs van energie, suiker, koffie, graan of verpakkingen, dalen?
Het formuleren van het antwoord op die vraag was verre van simpel en vergde maanden aan graaf- en denkwerk door drie redacteuren, een hoofdredacteur, een eindredacteur en mensen van ‘team distributie’ en ‘team social media’.
Omdat we hoge verwachtingen hadden van het artikel, was ons social media-team wekenlang bezig geweest met het maken van video’s.
Twee dagen voor die publicatie schreeuwden hooligans uit Tel Aviv dat de scholen in Gaza dicht zijn, werd in Telegram-groepen gerept over ‘jodenjacht’ en vroegen jongeren op scooters willekeurige voorbijgangers in de Amsterdamse binnenstad om hun paspoort. Vanzelfsprekend heel groot nieuws. Maar ook klein leed voor mij, mijn mede-auteurs en alle andere betrokkenen. Gaan mensen ons stuk nog wel lezen?
Gelukkig wel. Alhoewel het relatief weinig is opgepikt (dank aan RTLZ, GeenStijl, Metro (het bestaat nog, als website) en de grappige columnist van Radio 1), is het artikel inmiddels het best gelezen stuk van het jaar op FTM.nl. De video is alleen al op Instagram en LinkedIn honderdduizenden keren bekeken.
Big Food
Het boodschappenverhaal gaat over hoe Big Food – circa vijftig multinationals die de bekende merken kruidenierswaren produceren, van Coca-Cola en Page toiletpapier tot Cote d’Or chocolade en Whiskas kattenvoer – supermarkten met allerhande trucs onder druk zetten om de prijzen (veel) meer te verhogen dan de onderliggende kosten rechtvaardigen.
In het artikel komen meerdere lobbyisten uit het supermarktwezen aan het woord. Dat riep bij sommige lezers de vraag op of dit niet eerder een lobbyverhaal is van een groep graaiers die met ongenoegen ziet hoe andere graaiers slimmer aan het graaien zijn.
Een terechte vraag, die we ons zeker hebben gesteld toen we aan dit onderzoek begonnen. Uiteraard zijn supermarkten en hun aandeelhouders ook geen lieverdjes. Zo weten we bijvoorbeeld een aandeelhouder en voormalig topman die cash geld in zijn vriezer bewaarde.
Maar we vonden het onderwerp zeer relevant. En de vertegenwoordigers van de supermarkten hebben, zoals we dat hier ter redactie noemen, ‘geleverd’. Zogeheten backmarges, productkoppelingen, smoesjes over productiecapaciteit, we waren nooit te weten gekomen hoe het er in de zwarte doos van onderhandelingen tussen leveranciers en supermarkten aan toe gaat zonder met supermarkten te praten.
Ook is het vermoedelijk niet zo dat wanneer de Europese Commissie ingrijpt, geld simpelweg verschuift van de ene rijke aandeelhouder (van een Big Food-bedrijf) naar de andere (van een supermarkt). Een supermarkt-lobbyist bezwoer dat wanneer het Big Food lastiger wordt gemaakt om ongefundeerde prijsverhogingen door te voeren, het voordeel dat ontstaat door de scherpe concurrentie (deels) bij de consument terechtkomt.
Dat is best geloofwaardig, want de concurrentie tussen supermarkten is inderdaad moordend. Laten we voor onze portemonnee hopen dat het klopt, mocht de Europese Commissie gaan ingrijpen.
Dat we dit verhaal niet hebben gemaakt om vrienden te worden met de supermarkten, mag blijken uit het feit dat we Albert Heijn sinds die publicatie alweer twee keer over de knie hebben gelegd. Vanwege hun ‘duurzame zalm’ en hun kippen in Tsjechië.
We zijn van plan met meer verhalen over de duurder wordende boodschappen te komen. Tips hierover zijn welkom!
Een prettige dag verder en veel leesplezier op FTM.nl.
|
