Recent zag ik een vergelijking die me bijbleef. Door de extra broeikasgassen houdt de atmosfeer inmiddels zoveel extra energie vast, dat je er op iedere vierkante meter van de aarde pertinent een ledlampje van ongeveer 1 watt van zou kunnen laten branden.
Voor mijn geestesoog doemde een zee van lichtjes op, onafgebroken tot aan de horizon. Dat zulks zonder gevolgen blijft, is natuurlijk uitgesloten. Eilandstaten lopen al onder, de golfstroom zwakt al af, Antarctica smelt al in recordtempo. Vooral die laatste twee zullen ook in Nederland ernstige gevolgen hebben.
Anti-wetenschappelijk populismeVan de klimaattop die op dit moment plaatsvindt in Belém valt ondertussen weinig te verwachten. Trump negeert de top volledig en ontmantelt ondertussen de klimaatmeetinstrumenten op Mauna Loa op Hawaii, waar ruim 65 jaar lang onafgebroken de CO₂-concentratie in de atmosfeer werd gemeten. Het laat zien dat, zoals onder meer Bas Heijne in zijn essay Onbehagen beschrijft, het populisme in zijn kern een anti-wetenschappelijke beweging is.
Mochten de onderhandelaars wonderwel toch tot gezamenlijke afspraken komen, dan is de kans dat ze worden nageleefd nagenoeg nihil. Bij Follow the Money schreven we afgelopen maand onder meer over de manier waarop Nederland zijn financiële klimaatbeloftes afwatert en de Europese Unie die zijn klimaatdoelen afzwakt, onder meer door de introductie van carbon credits die zelden doen wat ze beloven*. In
2015 spraken we af de opwarming van de aarde te beperken tot 2 graden en zo dicht mogelijk bij de 1,5 graad te houden. Anno 2025 is die grens van 1,5 graad gepasseerd en is de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen hoger dan ooit.
Klimaatactvisme vond nieuwe bestemming
Ondertussen lijkt het vuur binnen de klimaatactivistische beweging alweer een tijdje gedoofd. Opiniepeilers hadden feilloos door dat het grote publiek is afgehaakt en dus was het tijdens de verkiezingen nauwelijks een thema. Een dag voor de verkiezingen zaten bij een klimaatprotest op en rond de A12 nog slechts enkele tientallen mensen. Extinction Rebellion is grotendeels doorgevaren naar Gaza, waar het activisme een nieuwe bestemming vond.
Het opwarmende klimaat trekt zich van die afkoelende belangstelling weinig aan. Zelfs al zouden we vandaag helemaal stoppen met het uitstoten van broeikasgassen (quod non) dan nog gaat die zee van ledlampjes de komende decennia ongeveer driemaal feller branden.
Het roept de vraag op hoe de journalistiek zich hiertoe moet verhouden. Toen ik begon met schrijven over klimaatverandering, was het een uitdaging om lezers überhaupt voor dit thema te interesseren. Die pendule sloeg vervolgens helemaal naar de andere kant uit – en weer terug.
De vraag die me daarom deze week bezighoudt is deze: hoe schrijft een journalist over klimaatverandering, als zowel machthebbers als publiek zich er minder voor lijken te interesseren?
Voor tips en adviezen houd ik me aanbevolen.
Heb een wijze week,
|
